Дунган фонетикалык жазуусу алгач Кытайда араб графикасынын негизинде түзүлгөн. Кыргызстан аймагына көчүп келгенден кийин да бул жазуу колдонулуп келген. Негизинен диний чөйрөдө, ислам негиздерин үйрөнүүдө пайдаланылган. Ал «Щё Җин» деп аталган (сөзмө-сөз «Китепти чечмелөө», башкача айтканда «Куран тафсири»). Бул китеп 1917-жылдагы революцияга чейин да колдонулуп, алгачкы жолу 1899-жылы Санкт-Петербургда басылып чыккан.

XX кылымдын 20-жылдарынын аягында Совет бийлигинин «жазуусу жок элдерге жазуу түзүү» саясатына ылайык, дунгандар үчүн латын графикасына негизделген алфавит түзүлгөн. Бул алфавит жөнөкөйлөтүлгөн, тамгалардын курамы аз болгондуктан окууга жеңил эле. Латын графикасында мектеп китептери басылып чыккан. Биринчи окуу китеби – «Элифбэ» аттуу алиппе Казанда басылып, автору Жон Якуб болгон. Латын жазуусунда дунган жазуучулары Ясыр Шиваза, Хусе Маке өз чыгармаларын жазышкан. Бул жазуу 1950-жылдарга чейин колдонулган.

1950-жылдардагы реформада дунган жазуусу кирилл графикасына өткөрүлүп, 1954-жылы октябрда дунган орфографиясы жана пунктуациясынын долбоору бекитилген. Ошондон тартып дунган тилинде «Шызыкуә» (сөзмө-сөз «Тамгаларды үйрөнүү китеби») аттуу алиппе жана башка окуу китептери кирилл алфавити менен чыгарыла баштаган.

Дунган тили бүгүнкү күндө да жаңы сөздөр менен толукталып келет. Сөздөрдүн бир бөлүгү өз тилинин ички мүмкүнчүлүктөрү менен түзүлсө, айрымдары кыргыз, казак, орус жана кытай тилдеринен алынган. Фонетикасы жана грамматикалык түзүлүшү да үзгүлтүксүз өркүндөп келет.

Адабий тилдин өнүгүшү Борбор Азиядагы дунгандардын маданий өсүшү үчүн өтө маанилүү. Бирок Кыргызстандагы дунгандардын бир кыйла бөлүгү дунган тилинде окуп-жаза албайт. Бул билим берүү мүмкүнчүлүктөрүнүн аздыгы жана тилдин күнүмдүк турмушта чектелүү колдонулушуна байланыштуу.

Дунган жазуусу бүгүнкү күндө да колдонулат, бирок калктын бир кыйла бөлүгү окутуунун жетишсиздиги жана тилдин күнүмдүк турмушта сейрек колдонулушуна байланыштуу дунган тилинде окуп-жаза албайт.