Элдик оозеки чыгармачылыктын эки жанрынын айырмасы – макалда ой толугу менен бүтүп айтылат («кугәр»), ал эми лакапта («кулюр») ой аягына жетпей калат.

«Кугәр» – бул макал, элдин накыл сөзү, анын ичинде таалим-тарбия же моралдык сабак камтылат. Мисалы:

• «Җүнзы дый йибу – җин йибу, щёжын дый йибу – тун йибу».

«Акылдуу баатыр бир кадам таштаса – алдыга жылат, алсыз адам бир кадам таштаса – артка чегинет». – Бул жерде ишти баштасаң, аягына чейин чыгарыш керек деген ой айтылат.

«Кулюр» – лакап, ал сөзгө болгон мамилени билдирет, бирок насаат айтпайт. Мисалы:

• «Чиннян – җонни, ложын фонни» / «Жаш – бейкапар, кары – этият, сак».
• «Бу җуон ён: лон чыдёни» / «Өзүңдү койго окшотпо: бөрү жеп коёт», башкача айтканда, өзүң кандай болсоң, ошондой бол.
• «Хуә йибыйзы – щүә йибыйзы» /«Бир өмүр жашасаң да, өмүр бою оку».

Табышмактар таанып-билүүчү, таалим берүүчү мүнөзгө ээ болуп, акыл-ойду, логиканы жана чыгармачылыкты өнүктүрөт. Мисалы:

• «Зэ жын гуонйишон са, гуонсы җон, кәсы йибызы буҗян шо?» / «Адамдын өмүрүндө өсүп, бирок эч качан азайбаган эмне?» (жаш курак).
• «Жын са нын фәкэ гуонсы йибян?» / «Адам бир эле жолу бөлүшө ала турган нерсе эмне?» (купуя сыр).
• «Йигә хи лова бый жызы манни фи – хили вәди диха» / «Бир кара карга жарык убакта айланып учат, түндө жерге конуп калат». (туфля).
• «Йигә дандар – чигә няняр» / «Бир шар – жети тешик». (баш).